Radioreparatiedag 21 januari 2024
Het is altijd afwachten wat er ter reparatie wordt aangeboden. Veelal apparaten die palliatief op weg zijn naar het containerparadijs. Vaak nog versneld door onder handen genomen te zijn door leden die proberen dat pijnloos te laten gebeuren. Voor velen is het een liefhebberij om oude radiotoestellen te lijf te gaan met een hete soldeerbout en schroevendraaier.
De echte serieuze verzamelaar heeft het liefst een radio die nog in de staat verkeerd zoals deze de fabriek verliet en mocht deze niet meer werken dan is dat jammer. Meestal is reparatie niet eens nodig als men eerst de beschrijving doorneemt.
Zo ook de man die op mijn tafel een grote bandrecorder plaatste met de woorden: “De motor doet het niet meer, ik heb de startcondensator laten doormeten maar die is heel, echter weer moeilijk hem weer terug te plaatsen.” Begrijpelijk er hangen vier los gesoldeerde draden naast de motor nadat ik de bodem plaat of liever gezegd het achterschot heb verwijderd. Een condensator van 1,5 en een 0,5 uF, wat mij al gelijk laat weten dat de recorder omschakelbaar is voor een 50 en 60 hertz wisselstroomvoeding. Nee, er is geen band bij. De man liep gelijk naar een andere tafel en liet bij mij de recorder op de tafel staan. Ja, zonder aangebrachte geluidsband kan de motor ook niet lopen. Dus eerst maar de condensator weer aansluiten. Gelukkig was er een schema bij waarop aangegeven met kleuren hoe een en ander vastgesoldeerd moet worden. Met de bandontspanner naast de rij opname-, weergeef- en wiskoppen demonstreerde ik dat even later aan de man, dat als de band op het eind er afloopt dat de motor stil valt. Toch weer een tevreden klant!
Lachend komt Jan Schuurbiers aangelopen met een uit de kast genomen chassis met de woorden: “Piet even een snaartje“. Mijn god, ik kan mij niets ergers voorstellen dan een snaar opnieuw aanbrengen. Ik moest terug denken aan die keer dat ik meer dan twee uur bezig ben geweest met een snaar van een voor mij onbekend merk radiotoestel. Uiteindelijk had ik het voor elkaar. De naald schoof mooi heen en weer. Later belde de eigenaar mij op dat als hij op Hilversum wilde afstemmen hij dan de naald op Beromunster moest zetten. De naald of wijzer liep dus de verkeerde kant op. Ik vertelde hem dat hij de glazen schaal kan omdraaien en dat het dan weer zou kloppen. Het was even stil voor ik een antwoord kreeg, maar dan liet de man mij weten dat de namen dan achterste voren staan. Ik wist er geen antwoord op, maar dacht: “Heeft men nu een radio om naar te luisteren of om de hele tijd naar de schaal te gaan turen?”
Ik bekeek het toestel dat Jan Schuurbiers mij liet zien en zei: “Dat is een moeilijke klus met twee aangedreven trommelschijven en ook nog deels met bodenkabels, waar de draad doorgestoken moet worden. Ik heb speciaal touw bij mij , maar of ik het red om de draad daar door heen te duwen is nog maar de vraag. Ik kan dat niet goed meer zien.” “Geen nood”; zei Jan: “Ik help je wel even.”
Daar ging een hoop tijd in zitten met onderbreking om ook nog even wat te eten. Een moeizame klus waar eindeloos geduld noodzakelijk voor is. Tijdens dit gebeuren komt Ed Plevier met een kast van een NSF 4 radio aanlopen met de woorden: “Is dat wat voor jou? De eigenaar wil er 100 euro voor vangen.” Het lijkt mij wel handig zo’n kast en zei: “Hooguit 50 euro.” Even later kwam hij er weer aan en zei dat is goed. Er bleek zelfs nog een half gesloopt toestel in te zitten zonder het voedingspakket en diverse onderdelen waren er niet meer bij, zeker tijdens het slopen vergeten het er weer bij te voegen.
Gelukkig dat ik nog al veel bewaar, zodat ik het toch nog weer kon repareren en het toestel is nu weer in ere hersteld. Het werkt weer perfect met een opvallende selectiviteit. Mede mogelijk door enige lampen uit een rommelige doos die ik voor een schappelijke prijs kon overnemen van Dick Zijlmans. Gelukkig zat daar een wat klein uitgevallen hoogfrequent lamp type E442 bij . Anders kan het deksel van de houten kast niet dicht. Waarschijnlijk toch wel weer een leuke ontvanger om mee te nemen naar de beurs in Driebergen of anders naar een veiling in Frankrijk. Want verzamelen op een wel zeer gevorderde leeftijd is vrijwel zinloos.
Regelmatig krijg ik van familie te horen om de verzameling bijtijds te verkopen zodat zij er straks niet mee opgescheept zitten. Er kwamen nog wel wat meer mensen met problemen aan mijn tafel die verder goed zijn opgelost. Eigenlijk altijd wel gezellig zo’n middag in Driebergen. Ik ga er altijd met plezier heen al is het maar voor de tosti met pindasaus die ik uit gewoonte tijdens de lunch bestel.
Piet van Schagen.