Het radiocafé – Philips 695A-20
Het is al weer lang geleden dat de radiocafélezingen werden gegeven in Schoorl waar ik de beschikking kreeg middels de heer Oudendijk over een zaal waar ik wekelijks een lezing kon houden. Ik dacht zo rond het jaar 2005. Eigenlijk na de niet zo succesvolle radiovervolgcursus in Haarlem. In die periode was ik ook docent bij de VERON voor de F-opleiding zendamateur en ook voor de Novice opleiding, welke werd gehouden voor leden met een beperkte opleiding of die moeilijk kunnen leren en na geslaagd te zijn op enkele HF-banden mogen zenden. Ik denk dat juist deze Novice opleiding mij heeft gebracht tot de meer cabaretachtige wijze om lezingen te houden. Na zo’n 125 meestal door mij gehouden lezingen was nu het einde in zicht.
Er wordt begrijpelijk op meer plaatsen in ons land door daar wonende NVHR-leden samenkomsten gehouden. Ik denk daarbij aan Ede waar ik met Hans Houtkamp nog de radiocursus verzorgde. Enkele keer nog even doorrijden naar Arnhem voor een bespreking bij Jacques Hermans, altijd gezellig. Nog even een filmpje kijken betekende tegen de ochtend weer thuis zijn. Daar ben ik nu te oud voor jammer genoeg.
Dick Zijlmans heeft het voor elkaar gekregen dat we nu het radiocaféprogramma in Driebergen kunnen houden. Het is niet vergelijkbaar met wat wij hadden in Wormerveer. Wat toch meer een caféstamtafel was compleet met kaas worst, drank en lekkere hapjes. Nu moeten wij ruim 200 kilometer heen en terug rijden.
Deze avond spreekt Gerard Tel die altijd met iets bijzonders voor de dag komt en het leuk weet te brengen. Ik ben ook deze avond weer benieuwd wat ik straks te horen krijg. Het is nog niet zo ver en ik moet nu eerst nog naar de Jumbo toe. Brood halen, volkoren want ik kom volgens de dokter ijzer tekort in mijn bloed en appelstroop dat ook een steentje bijdraagt om bloedarmoede tegen te gaan.
Als ik weer thuis kom staat er een man voor de deur die ik niet eerder heb gezien. Het blijkt een broer van dokter Colette te zijn, de vriendin van Anneke. Ik nodigde hem uit voor een kop koffie en het werd nog een gezellig uurtje. Veel later mocht het ook niet worden want om zes uur zou Vok mij ophalen om naar Driebergen te gaan. Begrijpelijk kwam in onze conversatie het verhaal van de wijdlopigheid aan bod.
De demonstratie die ik had gegeven in het restaurant van het ziekenhuis MCA in Alkmaar over wijdlopigheid, het staat trouwens uitgebreid beschreven in het radiocaféverslag van 17/12 2022 onder de titel Soms niet aanwezig (klik).
Duidelijk werd aangetoond dat gelijke ladingen zich afstoten met gevolg dat de benen kunnen uiteen gaan tot een pijnlijke spagaat. Als voorbeeld werd er gedemonstreerd met armbewegingen wat tot gevolg had dat bezoekers dachten dat het de vogeltjesdans moest voorstellen. De man had het gelezen in een artikel van het radiocafé en vertelde het thuis te hebben geprobeerd maar vond dat het weinig van doen had met een magnetische lading maar dat er eerder sprake is van spierkrachtreductie.
Ik dacht laat ik het gesprek maar een andere wending geven en zei: “Ik heb toch tijdens een lezing met een vonkzender zien gebeuren dat iemand op het moment dat ik de seinsleutel bediende gelijk in een voor hem pijnlijke spagaat viel door de hoge spanning die ik de antenne injoeg”.
Het was gelijk even stil, ik vroeg hem of hij nog iets van Anneke had gehoord, want ik heb al lange tijd geen contact meer met haar gehad. “Ze werkt voorlopig in Angers in Frankrijk aan een of ander project”; vertelde hij. Met zijn vrouw had hij haar vorige maand nog bezocht. Leuke vakantie vroeg ik hem. “Nee”; antwoordde hij lachend: “Het was meer een tijdelijke verhuizing. We zijn twee weken van huis geweest en dat betekent voor mijn vrouw om van alles mee te nemen, elke dag een complete verschoning, dus veertien hemden en onderbroeken. Reserve schoenen extra kleding: stel dat er tijdens eten wat wordt gemorst. Misschien gaan we nog zwemmen dus badkleding. Enfin zeker drie grote koffers vol. Dan nog allerlei flessen en tubes, tandenborstels enzovoorts. Zelfs twee handdoeken om in een hotel over het hoofdkussen te leggen. Met een afgeladen auto zijn we in twee dagen naar Angers gereden. Met een tussenstop in Bonneval, alwaar wij in een nabij gelegen hotel hebben overnacht. Met reden want op de terugweg konden we daar een radiobeurs bezoeken en wij hebben voor die beurs dag gelijk ook een kamer besproken. In Angers hebben we bij Anneke gelogeerd die daar een huis had gehuurd. Zij werkt daar voor een korte periode aan een project in een ziekenhuis. We hebben daar veel gezien en natuurlijk ook het Chateau Pignerolle bezocht in Saint- Barthelemy. Bekend van het Duitse onderzeeboot commando”.
Ik vertelde hem dat ik daar zelf ruim twintig jaar terug ook ben geweest. Guy Biraud een groot radio verzamelaar hield daar toen in de Orangerie een ruilbeurs die druk werd bezocht. Ik trof daar toen ook de bekende Henk Dekker die trots vertelde een Philips 2802 gevonden te hebben, compleet met de spoelenset. De man liet verder weten dat hij nu nog meer te verstouwen had naar huis. Anneke had nog een zelfbouw vijflamps heterodyne voor hem op de kop getikt in een winkeltje en de nodige flessen wijn mee gegeven en de nu nog te wassen kleding was in volume groter geworden. Maar Bonneval op de terugweg was een groot succes. In een grote zaal dus overdekt altijd wel prettig als het buiten koud is en regent. Tegen twaalven werd er voor de aanwezigen een uitgebreide maaltijd geserveerd. Zeer veel interessant prijzig materiaal dat wel maar ook werd er veel goedkoop aangeboden.
Daarna werd al snel al begonnen met het weer inpakken van de meegebrachte goederen. Toch nog even rond gelopen en bij een tafel welke al deels was ingeruimd stond een Philips toestel uit de jaren dertig met een klapschaal eenzaam op een lege tafel. Een 695A een prachtig goed uitziend exemplaar. Een man die het zeker te zwaar vond om het weer mee terug te nemen plakte er een papier op met een wel zeer lage prijs, 10 Euro. Dat vond de broer van Colette bijna weggeven en besloot het voor die zeldzaam lage prijs mee te nemen.
Zijn vrouw mopperde gelijk: “Moet dat grote gevaarte ook nog mee in de auto naar huis?” Ze had ergens gelijk met de afmetingen 50 x 40 x 30 cm nam het veel ruimte in. Het stond vrijwel klem in de kofferbak. Ze zei: “Dat zal wat worden als we morgen vroeg moeten inpakken als wij weer op huis aangaan”.
De volgende ochtend als ze na het ontbijt de koffers en tassen naar buiten dragen om het in de auto te zetten, blijkt al snel dat het niet zal lukken. “Dat komt door die grote lompe radio, kan je die hier niet laten staan?”; zei zijn vrouw: “Of zal ik dan maar de trein nemen?” Maar ze begreep na zoveel jaren dat haar man niet te weerhouden zou zijn om de radio te laten staan.
Ondertussen was nog een stel bezig spullen naar buiten te sjouwen en zelfs tamelijk veel. Maar die hadden een flinke bestelauto. Terwijl de man de goederen in de auto zette, liep zijn vrouw telkens weer naar binnen om nog meer tassen vol spullen te halen. Dat bracht de man van Collette op een idee, en zei tegen zijn vrouw: “Mond houden en je nergens mee bemoeien”. Op het moment dat de vrouw weer naar binnen liep om nog wat te halen en de man in de bestelauto rommelde pakte hij de uitpuilende zware koffer met wasgoed en plaatste die bij de andere spullen die nog ingeladen moesten worden van de voor hem onbekende mensen.
Zijn vrouw wilde wat zeggen maar hield wijselijk haar mond en haar man fluisterde haar toe: “Niks zeggen we kopen wel nieuw ondergoed en het scheelt jouw een langdurige was- en strijkbeurt”. Ze was het er eigenlijk begrijpelijk niet mee eens maar om verdere eventuele ruzie te voorkomen knikte ze instemmend. Ze zag dat de man de koffer al in de bestelbus had gezet en er dus geen erg in had gehad dat het een vreemde koffer is. Ze hadden zeker al afgerekend want even later reden ze met de bus het terrein af. Dat was dus gelukt nu zelf nog even afscheid nemen bij de receptie.
Het was drie weken later dat er een postauto voor hun huis stopte. De chauffeur haalde een grote koffer uit de wagen en belde aan. Verbaasd keek de bewoner naar de man met de zware koffer die hij moeizaam voor de deur zette. Er moest nog even voor ontvangst getekend worden, waarna de PTT-beambte weer in de grote wagen stapte en weg reed. Dit had hij toch niet verwacht en ook zijn vrouw keek er van op. Hun koffer was weer terug. Er zat een brief bij in het Nederlands geschreven.
De afzender bleek een Belg te zijn, waarin de afzender zijn excuus aanbood dat hij zonder goed te kijken andermans koffer had meegenomen in Bonneval. Thuisgekomen had zijn vrouw al direct gezegd: “Die is niet van ons!” Gelukkig hing er aan het handvat een label met uw adres. Al gelijk zijn wij de volgende dag naar het postkantoor gegaan om deze koffer naar uw adres in Holland terug te sturen. Hierbij mijn telefoonnummer zodat u mij kunt bellen, zodat we weten dat het goed terecht is gekomen. Nogmaals sorry voor het ongemak dat ik u heb bezorgd door mijn onoplettendheid. Zijn vrouw was al blij dat ze nog geen inkopen hadden gedaan, maar wel opmerkte dat alles nu toch gewassen moest worden.
De radio bleek nog in perfecte staat en speelde nog prima, ondanks dat alle teerdotten er nog inzaten en er het dus nog niet in gerommeld was door verzamelaars die menen dat alle condensatoren vervangen moeten worden en na deze pijnlijke operatie moeten toegeven dat de radio nu nog wel bromt en moeizaam wat stations ontvangt, maar daar is dan ook alles over gezegd.
P van Schagen TC NVHR