In memoriam Bernard Terlingen

Op zekere dag, het is inmiddels een kleine twintig jaar geleden, kreeg ik een telefoontje van de redactie van het TV-programma Man bijt hond. Daarin werd gevraagd of ik betrokken was bij de Nederlandse Vereniging voor de Historie van de Radio. Ik was destijds voorzitter en kreeg de vraag of er binnen onze vereniging mensen waren die wellicht een bijzonder verhaal  konden vertellen, liefst op een wat ludieke manier.

Reeds vele jaren kende ik Bernard, vooral door zijn bijzonder expressieve manier van presenteren. Ik herinner mij bijvoorbeeld een dag dat er in Beekbergen in De Boerderij de jaarlijkse ruilbeurs werd gehouden. Bernard werd geïnterviewd door een verslaggeefster van Omroep Gelderland. Gekleed in een lange blauwe winterjas, trachtte hij in een gloedvol betoog de verslaggeefster uit te leggen hoe een technisch probleem bij een Grundig radio op te lossen was. Hoewel de verslaggeefster aandachtig toehoorde, kreeg ik de indruk dat ze er niets van begreep.

Vanwege het uitzonderlijk grote enthousiasme van Bernard leek hij me wel een man die aan de profielschets van de Man bijt hond medewerkster voldeed. Ik maakt nog de opmerking dat er binnen onze verenging meerdere ludieke figuren waren, maar Bernard leek mij buitengewoon geschikt.

In die tijd was de AVG gelukkig nog niet uitgevonden en zonder overleg met Bernard heb ik de redactrice van de NCRV het telefoonnummer van Bernard gegeven en haar succes gewenst. Nog geen kwartier later ging mijn telefoon en kreeg ik een ongelofelijk enthousiaste Bernard aan de telefoon. Hij bedankte mij op zijn onnavolgbare enthousiaste manier voor de aanmelding aan de NCRV als medewerker voor het programma Man bijt hond. Het resultaat mocht er wezen, een groot aantal uitzendingen werd gewijd aan Bernard en die geven een goede blik over het leven van Bernard.

Opvallend waren zijn verhalen over de verzorging van zijn moeder, tot aan haar dood. Het liet duidelijk het goede karakter van Bernard zien en haar overlijden heeft een enorme aanslag op hem gepleegd.

Binnen de NVHR was Bernard ook een bekende persoonlijkheid. Zijn lezingen, waarvan hij er talrijke heeft gegeven tijdens onze ruilbeurzen werden hoog gewaardeerd. Opvallend waren zijn zelfbouwcreaties waarbij hij gebruik maakte van oude televisiechassis en buizen die werden toegepast bij kleuren-TV. Bernard slaagde er in met deze onderdelen versterkers te bouwen die ook nog eens wonderwel functioneerden. De afwerking ervan was, voorzichtig gezegd, een beetje slordig, maar de werking was OK. Op het wandbord werden de schakelingen toegelicht en te zien was dat Bernard een enorme kennis van de buizentechniek bezat. Voor zover ik dat heb kunnen nagaan heeft hij de meeste techniek zich zelf eigen gemaakt, dus zonder hoogdravende opleidingen.

Dat alles is nu voorbij. Op 2 augustus 2024 is Bernard overleden. Helaas werden wij er te laat van in kennis gesteld zodat wij geen gelegenheid hebben gehad bij zijn afscheid aanwezig te zijn. Ik betreur dat buitengewoon want ik ben er van overtuigd dat er een flinke NVHR-delegatie aanwezig zou zijn geweest.

Wij zullen Bernard ons blijven herinneren als een bijzonder aangenaam mens. Dat hij moge rusten in vrede!

Jacques Hermans, voorzitter NVHR

Bernard is voor velen bekend geworden door zijn lezingen tijdens NVHR-dagen. Hans Dalderop heeft enkele van deze lezingen op video vastgelegd. Klik bijvoorbeeld op deze pagina.